O nas

   Pierwsze wzmianki o Szkole Podstawowej nr 2 w Skierniewicach pochodzą z roku 1916.  W Księdze Uchwały Rady Miejskiej  z dnia 25 stycznia 1916 roku zamieszczony jest wniosek Magistratu dotyczący m.in. przejęcia przez miasto dwóch prywatnych szkół elementarnych. Rada Miejska postanowiła otworzyć szkołę w wynajętym od osoby prywatnej   domu przy ówczesnej ulicy Piotrkowskiej  (dziś - Batorego). Budynek przeznaczony na ten cel był najwyższym budynkiem murowanym w mieście.

 

   Warunki pracy i nauki były dosyć trudne,  klasy były liczne, brakowało niezbędnych pomocy i podręczników. Sale lekcyjne były nieduże, ogrzewane piecami kaflowymi na ograniczane drewno, a budynek nie posiadał wody ani kanalizacji - sanitariaty znajdowały się na zewnątrz.

   Szkoła Podstawowa nr 2, zwana wówczas Powszechną,  była szkołą o sześciu oddziałach. Siódmy oddział uzyskała w roku szkolnym 1923/24 jako trzecia szkoła w mieście i od tego czasu mogła realizować program pełnej szkoły 7-mio klasowej. Z kolejnymi latami liczba uczniów  wyraźnie wzrastała.  W wyniku Ustawy o Ustroju Szkolnictwa z 1932 roku wprowadzono podział szkół na trzy stopnie, a Szkoła Powszechna nr 2  zachowała III, czyli najwyższy stopień organizacji, pozostając szkołą 7-klasową.

   Decyzją Rady Miejskiej Skierniewic i Magistratu postanowiono podjąć działania zmierzające do poprawy sytuacji lokalowej szkoły. W roku szkolnym 1932/33, za zgodą właścicieli domu, dokonano remontu i wyburzono kilka ścian wewnętrznych, aby zwiększyć sale lekcyjne. Trudna sytuacja szkolnictwa powszechnego w mieście spowodowała,
że opracowano plan budowy szkół. Obliczono, że ze względu na wysoki czynsz dzierżawy, który płacony jest za lokal szkoły przy ulicy Batorego 39, korzystniejsze dla miasta będzie wzniesienie własnego budynku szkolnego.

   Postanowiono wówczas, że nowy gmach szkolny zostanie wybudowany przy ulicy Stodólnej (dziś - 1 Maja). Wzniesiony budynek miał być możliwie najbardziej ekonomiczny, dlatego też wybrano projekt przygotowany według wzoru zaproponowanego przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Wstępny koszt budowy został oszacowany na kwotę 100.000 zł. Budynek miał powstać w dwa lata. Budowę rozpoczęto
w 1934 roku, zgodnie z planem. Fundusze na pierwszy etap budowy, czyli wzniesienie murów i nakrycie ich dachem, Rada Miejska uzyskała m.in. ze sprzedaży wojskowym zawodowym gruntów miejskich na działki budowlane na osiedlu Zadębie. Drugi etap, czyli prace wykończeniowe, miały być finansowane z pożyczki budowlanej, o którą Zarząd Miejski wystąpił w 1935 roku. Budynek powstał przy ulicy 1 Maja 15.

   Do nowoczesnego, jak na owe czasy, gmachu szkolnego przeniesiono szkołę z ulicy Batorego w 1935 roku. Otrzymała ona wówczas imię Marszałka Józefa Piłsudskiego. Przestronny budynek posiadał 14 sal, wokół niego powstało boisko, zabezpieczone od strony ulicy skarpą. Przy chodnikach z obydwu stron jezdni uczniowie zasadzili pod kierunkiem nauczycieli młode drzewka, a niektóre z nich  rosną do dziś.

   Dnia 15 września 1935r. w obecności ówczesnych władz dokonano aktu poświęcenia i oddania do użytku pierwszego własnego gmachu miejskiej publicznej Szkoły Powszechnej nr 2 w Skierniewicach. Kierownikiem został Wacław Medyński, który funkcję tę sprawował  przez 35 lat.  Jak można wyczytać ze Sprawozdania z działalności Samorządu miejskiego miasta Skierniewice za czas 1927-34 szkoła zapewniała uczniom „nie tylko wiedzę, ale też opiekę i rozrywkę, a nade wszystko kształtowała charaktery i rozwijała uczucia patriotyczne”.

   Niezbyt długo trwała spokojna nauka i praca w nowym budynku szkolnym. Wybuch II wojny światowej spowodował, że rok szkolny 1939/1940 rozpoczął się z opóźnieniem. Władze okupacyjny zezwoliły na otwarcie szkół, ale okroiły program nauczania, który miał być pozbawiony historii, geografii i literatury polskiej i dostosowany do polityki germanizacyjnej. Wkrótce lokale szkolne zajęto na kwatery wojskowe, a szkoły zostały przeniesione do pomieszczeń prywatnych. W Szkole Powszechnej nr 2 władze okupacyjne ulokowały niemiecki Urząd Pracy, tzw. Arbeitsamt. Niektórzy uczniowie pomagali w przenoszeniu i ukryciu książek i pamiątek związanych z patronem szkoły, J. Piłsudskim. Szkołę przeniesiono do dwóch budynków: drewnianego przy  ul. Strykowskiej, gdzie później mieściło się ognisko Pracy Pozaszkolnej (pot. belwederu), a dwie klasy ulokowano w pomieszczeniach wynajętych przy ul. Senatorskiej. Choć warunki lokalowe nie były najlepsze, nie przerwano nauczania.

   Szkoła Powszechna nr 2, podobnie jak inne szkoły powszechne, została objęta tajnym nauczaniem. Wynikało to z działalności Związku Nauczycielstwa Polskiego, który przeszedł do pracy podziemnej, przekształcając się w Tajną Organizację Nauczycielską, ale także z patriotyzmu nauczycieli, uczniów i ich rodziców.

  

   Wielu nauczycieli, uczących w czasie okupacji, starało się jak najlepiej wykonywać pedagogiczne i wychowawcze obowiązki. Dbali, by młodzież nie zapomniała swojego rodowodu, organizowali tajne komplety, naukę nawet na trzy zmiany, by przedmioty z przedwojennego programu realizować po skończonych zajęciach. Organizowali wieczornice z inscenizacjami patriotycznymi, narażając tym samym swoje bezpieczeństwo i życie. Zgodnie z instrukcjami wydawanymi przez TON, będącymi odpowiedzią na zniesienie przez okupanta szkół średnich i wyższych, na tajnym nauczaniu na kompletach zdolniejsza młodzież z klasy siódmej miała być douczana w zakresie pierwszej klasy gimnazjalnej.

  

   Z relacji ówczesnych uczniów klas siódmych  Szkoły Powszechnej nr 2 wynika, że kwestia obrony polskiej młodzieży przed germanizacją była bardzo ważna. Ostatnie klasy były zarejestrowane jako legalne klasy siódme, jednak realizowano w nich program kolejnych klas gimnazjum ogólnokształcącego, ponieważ wobec władz niemieckich wykazywano, że uczeń powtarza po raz trzeci klasę VII szkoły powszechnej.

   W czasie okupacji na terenie Szkoły Powszechnej nr 2 w Skierniewicach prężnie działało harcerstwo. W 1939 roku działalność ta bardzo szybko odrodziła się w konspiracyjnych Szarych Szeregach. Nauczycielka szkoły, p. Machnicka, zorganizowała wśród przedwojennych harcerek II Drużynę harcerek Szarych Szeregów - Koniczyn, która zajmowała się akcjami dobrej woli, m.in. pracą w kuchni dla wysiedlonych Polaków, opieką nad dziećmi-sierotami, pomocą Żydom czy dożywianiem wysiedleńców z Warszawy.

   W styczniu 1945 roku do Skierniewic dotarły pierwsze czołgi radzieckie, a główne siły garnizonu niemieckiego wycofały się. Organizacja szkolnictwa stała się priorytetem. Już 10 lutego 1945 roku wszystkie szkoły powszechne w mieście zostały uruchomione. Uczniowie i nauczyciele Szkoły Powszechnej nr 2 w lutym mogli wrócić do swojego gmachu  przy ul. 1 Maja 15. Zaraz po zakończeniu roku szkolnego 1945/1946 kierownik – W. Miedyński zorganizował w szkole półkolonie dla bardzo licznej grupy dzieci, aby szybko zatrzeć w ich pamięci ślad wydarzeń z okresu wojny i okupacji.

   Zgodnie z polityką powojenną państwa, szkoła przystąpiła do realizacji planu sześcioletniego. W kronice szkoły pod datą 1 września 1951 roku istnieje zapis: „Rozpoczęcie szoku szkolnego pod hasłem: Flaga na maszt - przystąpienie do realizacji trzeciego roku planu sześcioletniego”.  Zmiany programowe szły w parze ze zmianami modernizacyjnymi. Z czasem przed wejściem do budynku utworzono taras wyłożony betonowymi płytami. Wybetonowano także boisko, które znajdowało, i nadal znajduje się, poniżej poziomu szkoły. Wykonano także kilka betonowych schodów na całej jego szerokości, aby bez trudu można się było dostać w pobliże wejścia do budynku.

   Szkoła nadal nosiła imię Józefa Piłsudskiego, choć nie mówiono o tym głośno. Wpis w kronice szkoły opatrzony datą 23 czerwca 1963 roku informował o tym, że nadano jej wówczas imię Tadeusza Kościuszki.  

   Kolejnym wielkim i ważnym krokiem zmierzającym do poprawienia warunków nauki i pracy była rozbudowa budynku. W latach siedemdziesiątych powstał z inicjatywy rodziców Komitet Pomocy Szkole, którego przewodniczącym został p. Konrad Jasnowski oraz Społeczny Komitet Modernizacji i Rozbudowy Szkoły, którego skarbnikiem była p. Rokicka. Przygotowano projekt rozbudowy i modernizacji. Zakładał on w pierwszym etapie dobudowanie do istniejącego budynku  nowej części mieszczącej stołówkę,  sale lekcyjne i  sanitariaty, które dotychczas znajdowały się na zewnątrz. Drugi etap obejmował budowę sali gimnastycznej i natrysków. Rodzice uczniów bardzo wspomagali obydwa etapy budowy, zarówno finansowo, jak i pracą społeczną. W 1979 roku nastąpiło oddanie do użytku nowej części szkoły, wyposażonej już we wszystkie niezbędne udogodnienia dostępne w tym czasie.

       

    Na przestrzeni ponad 100 lat istnienia Szkoły Podstawowej nr 2 w Skierniewicach kierowało nią zaledwie sześciu  kierowników, a później dyrektorów. Byli to: Michał Wiśniewski, Wacław Medyński (1935-1970), Wincenty Jastrzębski (1970-1977), Jan Stefański (1978-1979), Włodzimierz Pabijanek (1979-1996) i Paweł Koźbiał (1996- 2019). Od roku 2019 funkcję dyrektora szkoły pełni Artur Błażejewski.

  

   To właśnie od cech osobowości kolejnych kierowników i dyrektorów, ich zaangażowania, talentu organizatorskiego i starań szkoła przetrwała trudne lata wojny  i okupacji, nie zaprzestając swojej działalności, została rozbudowana i unowocześniona i nieustannie się rozwija.

Opracowała:
Anna Bartosińska